Μάρτυς μου ο Θεός, Μάκης Τσίτας

Της Α.Χ.
Τελικά δεν είμαι η μόνη που σκέφτομαι Αλώσεις και κερκόπορτες. Τις ίδιες σκέψεις και προβληματισμούς έχει και ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος: Μάρτυς μου ο Θεός, του Μάκη Τσίτα, εκδόσεις Κίχλη,


το οποίο έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014.
Ο πρωταγωνιστής καθώς μας αφηγείται την ιστορία του, σκέφτεται, προβληματίζεται και αναρωτιέται:
"Σκέφτομαι μήπως συντελείται σιγά σιγά η άλωσις της Ελλάδος. Κι αυτή τη φορά δεν υπάρχει κερκόπορτα . Μήπως εθελουσίως προετοιμάζεται η Ελλάς για την αυτοπαράδοσή της; Και μήπως η επίσημη τελετή παράδοσης θα είναι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων; Ανοίξαμε διάπλατα τις πύλες - και το βάραθρο στο βάθος; 
    Οδεύουμε προς βύθιση; Τουλάχιστον να μας ρίξουν στα μαλακά, πάει στην ευχή. Αλλά πολύ φοβούμαι ότι αυτοί που κινούν τα νήματα έχουν σκοπό να μας τινάξουν πάνω στα βράχια, πάνω στα κοφτερά, απόκρημνα βράχια. Ναι."
Όταν το διάβασα, σκέφτηκα: τελικά, δεν είναι η ιδέα μου..
Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, του μυθιστορήματος,  είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας αντιήρωας, ο οποίος στα πενήντα του χρόνια χάνει τη δουλειά του και προσπαθεί να επιβιώσει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αναρωτιέται, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τις αλλαγές που καταιγιστικά σφυροκοπούν τη ζωή του. Είναι ένας ήρωας των χαλεπών καιρών της εποχής μας.
Ο πρωταγωνιστής είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, ο δε λόγος του είναι ρέων, δοσμένος αριστοτεχνικά από το συγγραφέα, ο οποίος γράφει στο πολυτονικό. Μέσα από την ιστορία παρουσιάζεται, με σαφήνεια, το πράττειν και το γίγνεσθαι της κοινωνία μας. Α.Χ.