Νικητές και ηττημένοι...

Νικητές και ηττημένοι...

Γράφει η Αργυρώ Χ.

Επιτέλους μετά από 3 και κάτι χρόνια, αντιμνημονιακών αγώνων στους δρόμους και συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων, παρακολούθησα τις εκλογές αυτές από τον καναπέ,  χωρίς καμία αγωνία για το αποτέλεσμα, παρά μόνο με ένα έντονο προβληματισμό και  σκεπτικισμό για το αύριο της χώρας και  του λαού μας, λόγω των δυσμενών μέτρων που προβλέπεται να εφαρμοστούν στη πλάτη μας, από τη συγκυβέρνηση που τώρα πανηγυρίζει, ότι νίκησε, αυτούς που στην ουσία αθώωσε  και  τους έδωσε το δικαίωμα να ζητούν και πάλι τη ψήφο μας για να προσπαθήσουν να μας σώσουν, από τη δυσμενή θέση που οι ίδιοι μας έφεραν.


Οι νέοι σωτήρες και σημερινοί νικητές, υπόσχονται ότι και αυτοί θα μας σώσουν τόσο από τους παλαιούς μνημονιακούς, όσο και από το δικό τους μνημονιακό  εαυτό, δια μέσου  του χαμένου αντιμνημονιακού τους alter ego. Αφού, βέβαια φρόντισαν προηγουμένως, να φορτώσουν σε όλους εμάς το βάρος ενός νέου  επαχθέστερου, ομολογουμένως,  Μνημονίου,  αλλά, αυτή τη φορά  και  με τη βούλα της λαϊκής εντολής.

Υπ' αυτή την έννοια, ναι, νίκησαν, γιατί πρώτα κατατρόπωσαν  τον αντιμνημονιακό τους εαυτό και μετά κατάφεραν να κάμψουν και την αντίσταση του λαού, αναγκάζοντας τον με διάφορα σοφίσματα να πει : ναι, στο νέο Μνημόνιο.

Τόσοι αγώνες στους δρόμους για τη κατάργηση των μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους, οδήγησαν, δυστυχώς, στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου,  και στη νομιμοποίηση των προηγουμένων.

Τελικά, διάγουμε βίον στην εποχή των σωτήρων και  διαχειριστών των Μνημονίων, οι οποίοι διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο καλύτερος δήμιος.

Δεν υπάρχουν, λοιπόν, νικητές σε αυτές τις εκλογές, μόνο ηττημένοι, γιατί, ως λαός, έχουμε ηττηθεί κατά κράτος, έρμαια στις  επιταγές και ορέξεις των δανειστών μας...

Παρά τις παραπάνω δυσάρεστες διαπιστώσεις, ομολογώ ότι,  παρακολουθώντας τις εκλογές, ως μέλος του φιλοθεάμονος τηλεοπτικού κοινού, ένιωσα ελεύθερη όσο ποτέ άλλοτε, γιατί πλέον δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα, παρά μόνο συνέπεια και πίστη στον ίδιο μου τον εαυτό, στη συνείδησή μου και τις πεποιθήσεις μου, και ομολογουμένως  είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.

Βεβαίως, ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν σταματά, συνεχίζεται...
Αλλά, σκέφτομαι ότι,  ίσως οι αγώνες μέσω  πληκτρολογίου, στη φάση αυτή,  να έχουν καλύτερη τύχη!